بی‌خیال بابا!... سخت نگیر!

خیلی صاف و پوست کنده باید بپذیریم که ما در برخی مسائل عرصه‌ی فرهنگی کشور، واقعا دچار ابهام و سردرگمی هستیم. من چند وقتی است عادت کرده‌ام هرجا که ادعایی هست، از توی تاکسی گرفته تا هر مجموعه‌ای که برای همکاری به آن وارد می‌شوم، مابه‌ازای آدم‌ها را بسته به پست و جایگاهی که در آن قرار گرفه‌اند، در سطوح عالی تصمیم‌سازی کشور پیدا کنم و دنبال پاسخ این سؤال بگردم که اگر آنان در ترکیب دولت بودند، با این چیدمان حاصل از این‌همانی ذهنی‌ام و بر اساس شناختی که از آن افراد و امیال فرهنگی‌شان دارم، آیا وضعیت فرهنگی کشور بهتر از آن چه الان هست، می‌شد یانه؛ این بازیِ البته کمی هولناک، اغلب به این نتیجه می‌رسد که به علت عدم وجود یک نقشه کلی در ذهن افراد -که معضلات در آن به درستی نقطه‌یابی شده باشد و ارتباطات پیچیده‌ی آن‌ها، به نوعی تعریف شده باشد- وضعیت اگر وخیم‌تر از این نگردد بهتر هم نخواهد شد.

برای او که زنگ ها به صدا در می آیند، برای او...

ظهور منجی قهرمان پروری در سینمای ایران را تبریک عرض می نماییم...

فیلم «360 درجه‌»ی سام قریبیان در پانورامای بین‌الملل فجر اکران شد. همه حال‌شان خوب بود؛ میلاد کی‌مرام از این که در سینمای بی‌قهرمان ایران، نقش قهرمان داشته، بابک کریمی از این که خودش را در نقش‌های قبلی تکرار نکرده، کوهیار کلاری از این که به خاطر رفاقش چندین ساله‌اش با سام، هم‌سلیقه‌اند، منتقد (محمدرضا مقدسیان) از این که باید یک بار دیگر فیلم را ببیند تا اشکالاتش را بگیرد و البته سام غریبیان که حالش خیلی خوب بود و معلوم نبود و نبود و نبود که برای چی این قدر حالش خوب است تا این که داستان رسید به بخش تشکرها... از آن بالا یکی یکی همه‌ی آدم‌هایی را که در کنارش جا نشده بودند، صدا زد. آن‌ها در یک مراسم آیینی که فقط برای خودشان مفهوم داشت، بلند می‌شدند می‌ایستادند، تشویق می‌شدند و می‌نشستند. کار بدان جا کشید که سرانجام، قریبیان گفت کسی جا مانده که نام نبرده باشم و خانمی دستش را بالا برد و غریبیان، حتی اسم او را به خاطر نداشت و نه این که کجای کارش از او استفاده کرده بوده... سالن را عوامل پر کرده بودند و خبرنگارهای در اقلیت که بالاخره کارشان گرفتن عکس بود. هنوز معلوم نبود چرا حال قریبیان این قدر خوب است و معلوم نبود و معلوم نبود و معلوم نبود تا این که بعد از تشویق بی‌علت آخری، لبخندزنان پرسید: «خب از همه تشکر کردیم و دیگه از....» که یک نفر از آن جلو، جای خالی را پر کرد «ناجی هنر...»! لبخند قریبیان که تبدیل به قهقهه شد، گوینده و چند نفر دیگر هم حال‌شان خوب شد. غریبیان، پس از آن که به سختی بر خنده‌اش غلبه کرد، سری به تایید تکان داد و گفت «...و البته ناجی هنر!»